Procedura wykonania przezskórnej endoskopowej gastrostomii,
Performing Percutaneous Endoscopic Gastrostomy
Streszczenie:
Przezskórna endoskopowa gastrostomia jest uznanym sposobem prowadzenia leczenia żywieniowego. Zgodnie z wytycznymi ESPEN zabieg wykonuje się w określonych wskazaniach, a kwalifikacja powinna w każdym przypadku opierać się na indywidualnej sytuacji klinicznej. Przedstawiono proces przygotowania i przeprowadzenia tego małoinwazyjnego zabiegu z krótkim omówieniem poszczególnych etapów.
Summary:
Percutaneous endoscopic gastrostomy is approved mean of artificial nutrition. According to ESPEN recommendations, the procedure is performed in relevant indications, the strict qualification ought to be made in every clinical case exclusively. The paper presents preparation and conduction of this minimally invasive procedure with each step briefly described.
Słowa kluczowe: endoskopia, gastrostomia
Key words: endoscopy, gastrostomy
Wstęp
Istotność prawidłowego odżywienia w postępowaniu leczniczym jest dziś niepodważalna. Z postępem cywilizacyjnym rosnąca liczba pacjentów wymagających terapii żywieniowej idzie w parze z rozwojem technik dostępu. Jedną z nich jest opracowana ponad 30 lat temu przezskórna endoskopowa gastrostomia [1]. Ta małoinwazyjna metoda z rozmaitymi modyfikacjami szybko rozprzestrzeniła się, znajdując szerokie zastosowanie m.in. w udarach mózgu, nowotworach głowy i szyi, urazach mnogich, chorobach neurologicznych przewlekłych z dysfagią.
Zgodnie z wytycznymi ESPEN [2], podstawowym wskazaniem do implantacji jest przewidywana niemożność zapewnienia prawidłowego żywienia przez 2-3 tygodnie u pacjentów u których operacja obarczona jest znacznym ryzykiem.
Rys. 1. Schemat implantowanej przetoki
| Choroby onkologiczne | Nowotwory głowy i szyi, ośrodkowego układu nerwowego, niektóre przypadki nowotworów górnego odcinka przewodu pokarmowego, planowane leczenie – chemioterapia, radioterapia |
|---|---|
| Choroby neurologiczne | Zaburzenia połykania w udarach, urazach czaszkowo-mózgowych; guzy ośrodkowego układu nerwowego, porażenie opuszkowe, chor.Parkinsona, stwardnienie zanikowe boczne, niektóre przypadki zespołów otępiennych, dziecięce porażenie mózgowe. |
| Inne choroby | Zespół nabytego braku odporności (AIDS), chor.Crohna, mukowiscydoza, przewlekła niewydolność nerek, stan wegetatywny, operacje odtwórcze w obrębie twarzy, głowy |
| Urazy | Obrażenia mnogie, oparzenia m.in.głowy, twarzy |
| Wady wrodzone | Przetoka tchawiczo-przełykowa |
| Odbarczenie | Paliatywne odbarczenie żołądka w niedrożności / zwężeniu przewodu pokarmowego |
| Bezwzględne | - brak zgody pacjenta, brak współpracy pacjenta - brak możliwości wykonania gastroskopii, brak możliwości zlokalizowania żołądka przez powłoki (negatywna palpacja i diafanoskopia) - interpozycja narządów: wątroba, okrężnica - zaawansowana choroba nowotworowa: rozsiew otrzewnowy, znaczne wodobrzusze, naciek nowotworowy żołądka w miejscu wyłonienia przetoki - ropiejące rany w okolicy nadbrzusza - zapalenie otrzewnej - krótki czas oczekiwanego przeżycia - jadłowstręt psychiczny |
|---|---|
| Względne | - nieprawidłowe parametry krzepnięcia krwi - INR >1.5, liczba trombocytów <50000 - długotrwała sterydoterapia - ciężka psychoza |
Wykonanie
1. Przygotowanie
Pacjent musi pozostawać na czczo. Czas opróżniania żołądka u osób unieruchomionych może być wydłużony, zatem uważa się, aby zabieg wykonywać minimum 8-12 godzin od ostatniego posiłku [2]. Obok podstawowego wyposażenia pracowni endoskopowej, należy zapewnić jałowe warunki pola operacyjnego, oraz dostępność ssaka. Pacjent do zabiegu powinien być ułożony na plecach z głową zwróconą do boku (preferencyjnie w stronę lewą). W zależności od sytuacji klinicznej, powinno się rozważyć monitorowanie podstawowych czynności życiowych.
W wybranych przypadkach wysokiego ryzyka rozważyć zastosowanie profilaktyki antybiotykowej (np. parenteralnie 1 dawka cefalosporyny na 1 godzinę przed zabiegiem). W dotychczasowych badaniach nie stwierdzono ewidentnej korzyści z rutynowego stosowania profilaktyki antybiotykowej. Decyzja o podaniu antybiotyku powinna zapaść po uwzględnieniu indywidualnego ryzyka w każdym przypadku.
Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym nasiękowym – np. przy użyciu 1% roztworu lignocainum w obj. 10-20ml.
2. Technika
Istnieją trzy uznane sposoby implantacji PEG [3, 4]:
I) Metoda przeciągania
II) Metoda popychania
III) Metoda nakłucia
W metodzie przeciągania (I), po insuflacji gastroskopem żołądka, dokonuje się jego lokalizacji przez powłoki, wyznacza miejsce wyłonienia przetoki i wykonuje znieczulenie miejscowe nasiękowe i nacięcie skóry, którego wielkość zależy o rozmiaru stosowanej rurki odżywczej. Następnie, po nakłuciu żołądka kaniulą, wprowadza się do jego światła nić chirurgiczną, która w świetle żołądka chwytana jest kleszczykami. Na tym etapie endoskop jest wycofywany, a do wyprowadzonej przez usta nici mocuje się stożek rurki odżywczej, której drugi biegun zakończony jest miękką rozetą oporową. Wystającą przez powłoki nić w kaniuli pociąga się, sukcesywnie wprowadzając ją z powrotem przez usta, razem z umocowaną rurką odżywczą. Po wydobyciu rurki przez powłoki i delikatnym upewnieniu się, że rozeta oporowa unosi ścianę żołądka wraz z powłokami, zakłada się zewnętrzną płytkę mocującą w taki sposób aby możliwe było pozostawienie jałowego gazika z rozcięciem oraz aby możliwa było swobodna ruchomość rurki na długości do 5mm.
Metoda popychania (II) polega na wprowadzeniu endoskopem odpowiedniego prowadnika, który stanowi następnie kanał dla wprowadzanej specjalnym popychaczem rurki. Umieszczona w żołądku rurka jest następnie wyprowadzana drogą lokalizacji i nacięcia analogicznymi jak opisane wyżej.
Sposób nakłucia (III) wykorzystuje specjalny prowadnik rozszczepialny, który wprowadza się do rozdętego żołądka. Następnie jego kanałem wprowadza się rurkę gastrostomijną, która w tym przypadku musi być wyposażona w balon oporowy zamiast rozety. Po umieszczeniu końca rurki w żołądku, prowadnik rozszczepia się na 2 części, a balon dopełnia roztworem soli fizjologicznej i i mocuje w sposób opisany wyżej.
Kolejne fotografie przedstawiają poszczególne etapy zabiegu (opracowane w oparciu o metodę przeciągania - I).
Fot. 1. Przygotowanie instrumentów. Dostępne gotowe zestawy wyposażone są w niezbędne składowe urządzenia i podstawowe narzędzia (skalpel, igła prowadząca – kaniula, nić, rurka, klips silikonowy, zatrzask oporowy, klips zamykający, zamknięcie z reduktorem o różnych średnicach. Należy pamiętać o zabezpieczeniu bezpośredniej dostępności zestawu narzędzi do tzw. „małej chirurgii” w razie trudności technicznych lub krwawienia.
Fot. 2. Przygotowanie pola operacyjnego. Standardowe odkażenie środkiem z zawartością alkoholu lub barwnika, obłożenie jałową serwetą. Przedoperacyjne potwierdzenie wstępnie wyznaczonej lokalizacji.
Fot. 3. Endoskopowe potwierdzenie lokalizacji żołądka drogą palpacji. Pomocne w lokalizowaniu żołądka może być uwidocznienie przez powłoki przeświecającego światła endoskopu. Optymalnym umiejscowieniem wyprowadzenie przetoki na przedniej ścianie żołądka jest okolica ½ trzonu. Lokalizacja bliska wpustu może nasilać refluks żołądkowo-przełykowy, natomiast lokalizacja przyantralna może upośledzać perystaltykę żołądka [5].
Fot. 4. Wykonanie znieczulenia nasiękowego w miejscu planowanego wyprowadzenia rurki gastrostomijnej.
Fot. 5. Nacięcie skóry. Wielkość nacięcia skóry powinna być adekwatna do rozmiaru implantowanej rurki: zbyt małe nacięcie prowadzić może do rozwoju miejscowego niedokrwienia i procesu infekcyjnego, zbyt duże może być związane z ryzykiem krwawienia po zabiegu lub zacieku wokół stomii [4].
Fot. 6. Wprowadzenie kaniuli przez powłoki do żołądka.
Fot. 7. Wprowadzenie kaniuli powinno odbywać się pod kontrolą endoskopu – potwierdzenie lokalizacji przedstawia fot. 7.
Fot. 8. Wprowadzenie nici chirurgicznej przez kaniulę do światła żołądka.
Fot. 9. Uchwycenie nici w żołądku kleszczykami.
Fot. 10. Wyprowadzenie endoskopu wraz z nicią poprzez usta pacjenta. Do tak wyprowadzonej nici mocuje się stożkowo zakończony koniec rurki gastrostomijnej. Drugi koniec nici wciąż pozostaje wyprowadzony przez kaniulę w powłokach brzucha.
Fot. 11. Wprowadzenie rurki przez usta drogą pociągania za nić od strony powłok brzucha.
Fot. 12. Wyprowadzenie rurki przez powłoki. Na tym etapie koryguje się wielkość nacięcia skóry.
Fot. 13. Rurka wyprowadzana jest do momentu oporu i widocznego niewielkiego uniesienia powłok. Bezpośrednio na powłokach umieszcza się silikonowy klips mocujący, który zapewnia przyleganie rozety od strony żołądka – wskazana ruchomość stomii do 5mm. Następnie rurkę zaopatruje się w zatrzask oporowy, klips zamykający, a odcięty stożek rurki zamyka lejkiem z reduktorem, który umożliwia podłączanie aparatów o różnej średnicy.
Zabieg kończy wprowadzenie jałowego gazika pod silikonowy klips mocujący. Zaleca się kontrolę endoskopową położenia i drożności gastrostomii w świetle żołądka, która jednak w przypadku bezproblematycznego przebiegu procedury nie jest bezwzględnie konieczna [6].
Konieczna jest kilku godzinna obserwacja pacjenta po zabiegu celem wychwycenia ewentualnego krwawienia z rany pooperacyjnej lub perforacji przewodu pokarmowego. Żywienie przez przetokę możliwe jest po kilku godzinach od zakończenia zabiegu [7]. Nie wykazano, żeby takie postępowanie wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia powikłań w porównaniu z żywieniem odroczonym do następnego dnia.
Piśmiennictwo
- Gauderer M.W.L., Ponsky J.L., Izant R.J. Jr: Gastrostomy without laparotomy: a percutaneous endoscopic technique. J. Peditr. Surg., 1980; 15: 872-875
- Löser Chr., Aschl G., Hébuterne X., Mathus-Vliegen E.M.H., Muscaritoli M., Niv Y., Rollins H., Singer P., Skelly R.H.. Consensus statement. ESPEN guidelines on artificial enteral nutrition - percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG). Clinical Nutrition, 2005; 24: 848-861
- Kąkol D., Pertkiewicz J., Przezskórna gastrostomia endoskopowa, Medycyna Praktyczna 2004; 06; 3381
- Yamada T.: Textbook of gastroenterology. Philadelphia, Lippincott-Raven Publishers, 1996
- Razegi S., Lang T., Behrens R.: Influence of percutaneous endoscopic gastrostomy on gastroesphageal reflux: a prospective study in 68 children. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr., 2002; 35: 22-24
- Odelowo O.O., Dasaree L., Hamilton Y. i wsp.: Is repeat endoscopy necessary after percutaneous endoscopic gastrostomy? J. Ass. Acad. Minor Phys., 2002;13: 57-58
- Stein J., Schulte-Bockholt A., Sabin M., Keymling M.: A randomized prospective trial of immediate vs. next-day feeding after percutaneous endoscopic gastrostomy in intensive care patients. Intensive Care Med., 2002; 28: 1656-1660